[English text below Dutch]
Door middel van performatieve handelingen onderzoekt Bo Stokkermans (1995, Tilburg) de maakbaarheid van het leven. Momenteel gebruikt hij de infrastructuur van de wereld van de beeldende kunst als zijn leefruimte. ‘Ik presenteer mijzelf als een mogelijkheid. Als een van de velen die proberen te overleven, maar ook als iets dat probeert dit overleven te overwinnen en uit te breiden. Niet in de zin van een oplossing, maar als een voortdurende reeks gebaren die de relatie tussen zelfbehoud en experiment bevragen.’ Wat zijn de mogelijkheden van het zijn? Hoe bepalend zijn de context waarin je (over)leeft en invloeden van buitenaf? In een poging zijn eigen vragen te beantwoorden, vindt Bo een steeds veranderend evenwicht tussen persoonlijk en publiek, autonoom en geëngageerd, en stuit hij onvermijdelijk op nieuwe vragen.
Het kaderen van omstandigheden. Dat is wat Bo Stokkermans doet, in zijn werk en in zijn dagelijks leven. Als je daar al onderscheid in kunt maken; ze lopen vaak naadloos in elkaar over. Een recente omstandigheid was de tijdelijke zorg voor een hond. Bo: ‘Het werd de bril waardoor ik mijn dag bekeek. De zorg, de ondersteuning van het hondenleven, stond voor mij centraal, terwijl ik eigenlijk tegen het houden van huisdieren ben. Het was een oefening in begrip voor de ander.’ Toen de hond weer vertrokken was, hield Bo de dagelijkse structuur nog even in stand door zichzelf ‘uit te laten’. De hond was daarmee in zekere zin nog steeds aanwezig, bleef zijn bewegingen tekenen.
De ervaring resulteerde in een tekst, waarin hij speelt met realiteit en fictie, die hij tijdens de ACT middels geotagging presenteerde bij een hondenveldje in Nijmegen. Een handeling die in de lijn ligt van bezetten (occupy), een terugkerend gegeven in Bo’s praktijk. Of hij nou tijdelijk in een bakfiets woont, kortstondig bezit neemt van een hondenuitlaatplaats of zich het digitale domein eigenmaakt. Hij onderzoekt zijn eigen rol en aanwezigheid, evenals de invloed van de externe omstandigheden op zijn zijn. ‘Het staat allemaal in relatie tot elkaar en is wederkerig. Ik word gestuurd door wat er op mijn pad komt, maar ben zelf ook van invloed op mijn omgeving.’ Hoe hij zichzelf en zijn omgeving door middel van performatieve handelingen kan regisseren, onderzoekt Bo tijdens zijn Social Aspects-residentie.
Through performative acts Bo Stokkermans (1995, Tilburg) investigates the makeability of life. Currently he uses the infrastructure of the visual arts world as his living space. ‘I present myself as a possibility. As one of many who try to survive, but also as something that tries to overcome and expand this survival. Not in the sense of a solution, but as an ongoing series of gestures questioning the relationship between self-preservation and experiment.’ What are the possibilities of our being? How decisive are xternal influences and the context in which you live or survive? In an attempt to answer his own questions, Bo finds an ever-changing balance between both personal and public, both autonomous and engaged, and inevitably encounters new questions.
Framing circumstances. That is what Bo Stokkermans is concerned with, in his work and in his daily life. If you can even distinguish between them; they often blend seamlessly. A recent circumstance was the temporary care of a dog. Bo: ‘It became the glasses through which I looked at my day. The care, the support of the dog’s life, was central for me, although I am actually against keeping pets. It was an exercise in understanding the other being.’ When the dog had left, Bo maintained the daily structure for a while by ‘walking’ himself. The dog was thus in a sense still present, continued to draw his movements.
The experience resulted in a text, in which he plays with reality and fiction, which he presented during the ACT by means of geotagging at a dog field in Nijmegen. An action that is in line with occupying, a recurring theme in Bo’s practice. Whether he temporarily lives in a cargo bike, briefly takes possession of a dog walking area or makes the digital domain his own. He examines his own role and presence, as well as the influence of external circumstances on his being. ‘It’s all relative and reciprocal. I am guided by what comes my way, but I myself am also influencing my environment.’ How he can direct himself and his surroundings through performative acts is explored Bo during his Social Aspects residency.
