Wessel Verrijt (1992) is altijd in beweging, net als zijn mobiele installaties. In 2018 studeerde hij af met de Optocht der Autonomen, waarbij mensen verpakt als gebouwen van hout, karton en textiel de straten verkenden. Zijn installaties trekken als een kermis van plek naar plek waarbij het proces van op- en afbouwen een ceremonieel karakter heeft. In de scènes die hij creëert, komen zijn rekwisieten, decor en protagonisten samen tot een totaalinstallatie. Wessel creëert zo zijn eigen mythische verhalen en rituelen.
bio
Wessel Verrijt (1992) is altijd in beweging, net als zijn installaties. In 2018 studeerde hij af met de Optocht der Autonomen, waarbij mensen verpakt als gebouwen van hout, karton en textiel de straten verkenden. Zijn installaties trekken als een kermis van plek naar plek waarbij het proces van op- en afbouwen een ceremonieel karakter heeft. In de scènes die hij maakt, komen zijn rekwisieten, decor en protagonisten samen tot een totaalinstallatie. Verrijt creëert zo zijn eigen mythische verhalen en rituelen.
In mei 2020 heeft het Mondriaan Fonds hem de werkbijdrage Jong Talent toegekend. Afgelopen juni presenteerde hij een nieuwe installatie (foto) bij het Geeraard de Duivelsteen (Gent, BE). In de zomer van 2020 was Verrijt artist-in-residence bij AVL Mundo (Atelier van Lieshout, Rotterdam NL).
Het materiaal dat wordt gebruikt voor de installaties verzamelt Verrijt op de locatie waar hij op dat moment werkt. Hij verwerkt hout, kartonnen dozen, stukken piepschuim of andere afgedankte spullen die op deze manier weer waardevol worden gemaakt. Door het schilderwerk heen schemeren de sporen van het oorspronkelijke materiaal. Het proces van verzamelen is te vergelijken met de manier waarop Ferdinand Cheval gedurende ruim dertig jaar kleine stenen zocht tijdens zijn baan als postbezorger. Met alle stukken steen bouwde hij zijn Palais Idéal. Verrijt brengt ook spullen samen die tot één groot eindwerk worden gemaakt.
Afbeelding 1: De Ontmanteling van de Adjudanten, Centrum Eindhoven, April 2020
Afbeelding 2: No title, interventie op een hoop zand, Mei 2020
Afbeelding 3: Optocht der Autonomen, Centrum Nijmegen, September 2019
Binnen het werk van Verrijt speelt het principe ‘verplaatsing’ een belangrijke rol. Al sinds zijn academietijd beschouwt hij zijn werk als een kermis. Zijn processies van bouwwerken is ook als een verzameling kramen en attracties die van plek naar plek reist en iedere keer wordt opgebouwd en weer afgebroken.
onderzoek
Since de lockdown werkt Verrijt aan een serie ruimtelijke collages in de buitenruimte. Waarin zijn installaties als interventie de confrontatie aangaan met de ‘’werkelijkheid’’. De mythische, surrealistische werken botsen met de aardse omgeving, net zoals ridder Don Quichot zijn visioenen op mensen en windmolens projecteerde. Tijdens het traject bij Social Aspects werkt Verrijt aan een nieuwe installatie die in oktober gepresenteerd zal worden. Zo zullen Verrijt’s installaties op onaangekondigde momenten de straten betreden, met mensen verpakt als gebouwen van hout en textiel. De levende installaties zullen infiltreren binnen het dagelijkse bestaan en er zullen scènes plaatsvinden met de openbare ruimte als decor.
project
Wessel Verrijt (1992) is altijd in beweging, net als zijn mobiele installaties. In 2018 studeerde hij af met de Optocht der Autonomen, waarbij mensen verpakt als gebouwen van hout, karton en textiel de straten verkenden. Zijn installaties trekken als een kermis van plek naar plek waarbij het proces van op- en afbouwen een ceremonieel karakter heeft. In de scènes die hij creëert, komen zijn rekwisieten, decor en protagonisten samen tot een totaalinstallatie. Verrijt creëert zo zijn eigen mythische verhalen en rituelen.
Tijdens Social Aspects presenteert hij een nieuwe installatie waarmee op verschillende momenten geïnfiltreerd zal worden in de stad. Als sociale interventies in gebieden die tijdelijk gebruikt kunnen worden als decor.
reflectie
Gedurende Social Aspects heb ik de publieke ruimte beschouwd als mijn domein, door de publieke ruimte te beschouwen als decor voor sociale interventies. Interventies met mobiele installaties waarbij ik een poging deed om de context van de publieke ruimte naar mijn hand te zetten. Torenachtige bouwwerken waarvan alleen twee voeten de archaïsche aandrijving onthullen.
Tijdens de interventies was ik opzoek naar het contrast tussen het alledaagse, de georganiseerde orde van de publieke ruimte enerzijds en de onverbloemde houtje-touwtje afwerking van de artefacten en het chaotische van de installaties anderzijds. Voor de interventies zocht ik met name onbestemde locaties op; van bermen in de ooij-polder, verlate parkeerplaatsen tot een onbeduidend industrieel weggetje tussen de gigantische electriciteitsmasten langs de Waal. Mensen die de taferelen passeerde waren getuigen van een tijdelijk theater. Ze zagen installaties op en neer rijden, of blote armen, benen of billen uit luikjes steken. De verschillende interventies waren onaangekondigd, de passanten waren zodoende de enige, onvoorbereide toeschouwers. Het eindresultaat van de verschillende interventies zijn video fragmenten en collages.