[English text below Dutch]
Nora Aurrekoetxea (1989, Bilbao) studeerde in 2013 af aan de universiteit van het Baskenland in Bilbao. Aansluitend volgde zij een postgraduate opleiding seksuologie in Madrid en behaalde ze haar MA in sculpture aan de Royal College of Art in Londen. Ze voltooide residenties bij het Guggenheim in New York en Cité internationale des Arts in Parijs. Momenteel leeft en werk ze in Nijmegen. Naast haar autonome praktijk is ze een van de oprichters van OKELA, een ruimte voor intergenerationele kunstproducties in Bilbao.
In haar werk combineert ze performance, sculpturale installaties en (gesproken) teksten om te komen tot gelaagde werken die draaien om de relaties tussen mensen onderling, mens en object en mens en taal. Ze zoekt naar onverwachte ontmoetingen en alledaagse intimiteit. Haar werken zijn te lezen als verhalen die zich voor de ogen van de toeschouwer ontvouwen. Geschreven in een taal die dan weer vervreemdend, dan weer zeer bekend is. Hoe deze verhalen zich ontwikkelen hangt af van de visie en handelingen van het publiek. Alles is van elkaar afhankelijk in de visuele systemen die Nora ontwikkeld. De mens leunt op het object, wat weer steunt op haar materiaal, wat gevormd is door de ruimte waarin het zich bevindt, die gevuld wordt met woorden die verlopen in de tijd.
Website / instagram
Nora Aurrekoetxea (1989, Bilbao) graduated from the university of the Basque country in Bilbao in 2013. Subsequently, she completed a postgraduate degree in Sexology at in.ci.sex in Madrid. She received her MA in sculpture from the Royal College of Art in London in 2019. She completed residencies at the Guggenheim in New York and at Cité internationale des Art in Paris. Currently she lives and works in the Netherlands. Besides her autonomous practice she was one of the founders of OKELA, a Bilbao space for intergenerational art productions focused on the Basque country.
In her work she combines performance, sculptural installations and (spoken) word to arrive at layered works that revolve around relationships between people, people and objects and people and language. She searches for chance encounters and everyday intimacy. Her works can be read as narratives that unfold themselves before the eyes of the spectator. Written in a language that wavers between alienating and familiar phrases. How these narratives develop depends on the perspectives and acts of the audience. Everything is connected in a co-dependent system. Humans lean on objects, which are supported by their materials, which are shaped by the space, which is filled with words that trail away through time.